Reportaż z opuszczonego miasta

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.I

_____

znajduję się w opuszczonym mieście

pusto w nim

zamieszkują go już tylko

drzewa cegły znaki drogowe

nie potrzebny będzie gram asfaltu

do biblioteki chodzić będzie tylko cisza

w kinie zasiądzie zapomnienie

w piecach czuję jeszcze gorący popiół

na stole stoi zimna zupa

nie ma komu oglądać telewizji

zbierając kolejne dowody

do reportażu

zupełnie przypadkiem

dostrzegam człowieka na balkonie

patrzy mi w oczy – uśmiecha się

zaspał?

Tajemnica aktu zgonu (fragment)

Przedstawiam Państwu fragment mojego opowiadania kryminalnego. W pełnej wersji ma 23 strony. Na razie nie planuję jego pełnej publikacji. Akcja osadzona jest we Wrocławiu i Żorach. Wątkiem głównym jest zaginięcie mężczyzny. 

Miłej lektury.

 __________

    Kamiński wszedł do pomieszczenia przylegającego do swojego biura, w którym przy biurku siedział mężczyzna około dwudziestu ośmiu lat, średniego wzrostu o blond włosach. Czytał jakieś dokumenty i był tym wyraźnie pochłonięty, bo nie zauważył detektywa.

    - Ustaliłeś coś, Dawid? - zapytał swojego asystenta.

    - Tak, myślę, że tak - odparł z przekonaniem. - W młodości notowany ale potem nic. Obdzwoniłem też wszystkie szpitale i zapytałem, czy mają jakiegoś mężczyznę nazwiskiem Kłos lub kogokolwiek z tego okresu o naszych wymaganiach wizualnych. Ale zawsze powtarzali, że nikogo takiego nie mają i nie mieli.

     Nastąpiła krótka pauza, którą przerwał śledczy.

     - Nieźle to ująłeś - „Wymagania wizualne” - zacytował słowa asystenta. - Widzę po twojej minie, że to nie wszystko - uśmiechnął się i spojrzał na niego porozumiewawczo.

     - Czasami człowiek musi kierować się przeczuciami. Szósty zmysł kazał mi sprawdzić Urzędy Stanu Cywilnego. Niby nic niezwykłego, ale znalazłem to - wręczył detektywowi akt urodzenia - i to - podał akt małżeństwa - oraz... to - oddał chwiejną ręką dokument.

    Kamiński uniósł brwi, gdy przeczytał nagłówek „Akt zgonu”. Wziął papier w dłonie, badał go wzrokiem. Przejechał dłonią po czole i zatrzymał na włosach. Wszystkie dane personalne się zgadzały. Co to ma znaczyć, pomyślał.

     - Niemożliwe! - nie chciał uwierzyć. - Jak to?

     - Pozwoliłem dokończyć robotę i obdzwoniłem wszystkie cmentarze w promieniu stu kilometrów od Wrocławia. Również nic. Tak zwanych NN-ów też nie ma z tego okresu. Ale w tym przypadku by nie przeszło.

     - Przecież podrobienie tego jest niemożliwe. Potrzebny jest protokół zgonu od lekarza i z tym dopiero idzie się do Urzędu Stanu Cywilnego.

     - Wyciągnąłeś lekarskie orzeczenie?

     - Z trudem, ale zdobyłem - zakomunikował asystent podając dokument leżący na jego biurku.

     Kamiński przeleciał papier wzrokiem. Uważnie badał pismo. Ostatecznie niczego nie wykrył. Zrezygnował, rzucił kartę bezwiednie tak, że upadła na podłogę i jakby od niechcenia wyszedł do swojego gabinetu.

     Zamknął drzwi na klucz – nie chciał by mu ktoś przeszkadzał. Przechodząc obok biurka, sięgnął po leżącą na nim paczę papierosów. Wyjął jednego. Zapalił. Stanął w oknie.

   Lubił w takich chwilach popatrzeć na horyzont zielonych drzew parku. Obserwował spacerowiczów, bawiące się dzieci, szumiące drzewa i tańczące śpiewem ptaki. Teraz zapatrywał się na dziecko, które bazgrało badylem ziemi.

     Zamknął oczy i rozpoczął skomplikowany proces dedukcyjny. Po kilu sekundach otworzył szybko oczy i skierował je na miejsce, gdzie wcześniej widział dziecko. Nie było go już, ale pozostał ślad patyka. Wtargnął do pokoju asystenta. Podniósł z podłogi lekarskie orzeczenie.

     - Daj lupę - wydał plecenie Dawidowi.

     Asystent pogrzebał w swojej szufladzie i podał mu bez słowa. Detektyw przyłożył je do lekarskiej pieczątki i podpisu. Kartkę ustawiał raz pod światło, innym znowu przytykał pod same oko.

     - Tak ja myślałem - wyszeptał, po czym normalnym już głosem zwrócił się do asystenta: - To jest bardzo dokładne ksero podpisu i pieczątki. Nawet ja dałem się z początku na to nabrać.

     - Ja nic nie zauważyłem - stwierdził pomocnik śledczego. - Bardziej skupiałem się, czy taki lekarz istnieje.

   - Pewnie, że istnieje - odparł detektyw z lekkim lekceważeniem w głosie. - Orzeczenia wyimaginowanego lekarza by nie przyjęli. Niech zgadnę: jest to lekarz, który ma wiele roboty, pacjentów i powiedział, że jeżeli jest na tym jego podpis to on je wystawiał, tak?

     - Ja pan to robi? - Dawid spojrzał na niego z zachwytem.