Mówiąc krótko (proszę wybaczyć
wyrażenie): ZA-JE-BI-STA książka. Tak, w skrócie. Trochę więcej jakby kto
chciał, to niżej.
Niezwykle zawiła fabuła, ale nie gubi się wątków i wydarzeń. W odbiorze bardzo pomaga zastosowanie
rozdziału jako podział czasu (jeden rozdział – jeden dzień) i podział na
podrozdziały.
Autor podjął trudne tematy: Żydzi,
Historia, Żołnierze Wyklęci, Seks. Wybrnął z nich znakomicie, a doskonale wiem
jaką pracę musiał włożyć w szukanie materiałów (biblioteka, internet, prywatne
rozmowy...). W dodatku musiał popisać się znajomością prawa.
Niezwykła narracja; prawdziwe,
nieudawane dialogi; barwne, nienudzące opisy; zaskakujący finał – nic dziwnego,
że książkami Miłoszewskiego zainteresowali się filmowcy.
Powieść cechuje różnorodność – nie
ma mowy o monotonni, która cechuje niektóre współczesne książki. Postacie
pochodzą z różnych środowisk lub są ukazane z inną historią prywatną. To
jest lektura, która ciężko odkłada się na stolik, bo chciałoby się czytać
dalej, ale trzeba wrócić do codziennych spraw.
Są jednak dwie rzeczy, które mi się
nie spodobały, jednak nie odepchnęły.
Pierwsza to poświęcenie tak dużym
fragmentom wątkom miłosnym, czy nawet erotycznym wraz z opisami stosunków
płciowych. Według mnie w oryginale były szczegółowe opisy anatomii ciał
kochanków, pieszczot oraz wchodzenia i wychodzenia z „nory”, ale wydawnictwo
zapewne ocenzurowało. Można niekiedy w ten sposób odnieść wrażenie, iż jest to
jakiś romans czy coś w stylu powieści porno np. „Pięćdziesiąt twarzy Grey'a”.
Czy nie można użyć w takich wątkach tylko wzmianek? Czy w obecnych czasach
dzieło, utwór... w którym nie ma odrobiny „pikanterii” musi być spychane na
bok?
Druga sprawa to wyraźne lewakowanie.
Niewątpliwe autor w Sejmie jakby mógł, usiadłby z lewej strony. Czemu?
Wywlekanie i przedstawianie Żołnierzy Wyklętych tylko w negatywnym świetle
antysemitów, samych zabójców, aresztowanie przez głównego bohatera –
prokuratora Teodora Szackiego – dwunastu narodowców, zaznaczanie różnic
pomiędzy, pfu, Gazetą Wyborczą, a Gazetą Polską, to chyba wyraźne wyróżniki. O
ile jeszcze w pierwszej książce („Uwikłanie”) autor powstrzymał się od poglądów
politycznych to tutaj nie potrafił wytrzymać i wybuchnął. Dla mnie książka staje się mniej wartościowa, gdy zostają w niej przekazywane osobiste poglądy autora - szczególnie w temacie tak drażliwym jak polityka.
Pomimo to, świetna książka, godna
polecenia, najlepsza jaką dotąd czytałem (choć nie umywa się do królowej
kryminału) i bla, bla, bla... (tutaj wstaw sobie lizusowskie frazesy)
Ocena:
4/5
0
– dno
1
– przeciętna
2
– warto zwrócić uwagę
3
– dobra
4
– bardzo dobra
5
– arcydzieło
