Z głową w chmurach

Z głową w chmurach siedzę i patrzę

Z góry na ziemię w oddali

Widzę

Ludzi małych jak mrówki

Domy jak czubeczki od szpilek

Ulice jak sieć nitek poplątanych

Lasy zielone i ogromne

Siedzę z głową w chmurach

Patrzę na Ciebie z oddali dalekiej

Wyobraźnia ponosi mnie

I widzę Cie w ramionach moich

Nasze spojrzenia się spotykają

Usta zbliżają ku sobie

By wyrazić miłość nieokiełznaną

I nagle słyszę dźwięk narastający

Czy to twój głos przy moim uchu

Nie?! To tylko budzik na moim biurku

Trzeba powrócić do rzeczywistości

Sen odszedł w zapomnienie

Czekać muszę do wieczora

Aby znowu zanurzyć głowę w chmurach

Brak mi weny

Pisać teraz nie nie umiem

Bo wyplotę z tego banialuki

Nie potrafię skleić słów

W wersów potoki czytane

Mam tego dosyć!

Kończę już!

Do zobaczenia w następnym wierszu

Słowo

Słowo jest magią pojawiającą się na papierze

Słowo to czar padający z różdżki poety

Daj się ponieść wyobraźni na dywanie marzeń

Uczucia swe skryte pokaż światu

Napisz co nurtuje twoje zmysły

I bądź wolny od gigabajtów słów

Uwalniam słowa z archiwów niespisanych

Wyrażam je prosto niczym radość niemowlaka

I przygotowuje je do spisania na papierze

Pozostawiam na białej jak śnieg kartce

Ślad pióra wodzonego ręką młodego poety

Ślad którego nikt już nie zmaże

Dusze

Dusze wędrujące po korytarzach bezkresu

czekają na wyrok Salomonowy

Obudzone po tysiąc letnim zamyśleniu

przez sędziego obu światów

zrzuceni zostali w otchłań bez dna

Pozapominali

że w skrzyni drewnianej część siebie zostawili

Pozapominali

i zgubili się w sobie samych

Pozapominali
i nawet Bóg stał się im obcy

Pozapominali

i zeszli niechybnie do Tartaru

Wczoraj i dziś

           pamięci ks. Lesława Głuchowskiego

Wczoraj jeszcze Cie widziałem

Rozmawialiśmy jak gdyby nigdy nic

Widziałem Cie w pełni sił

A dzisiaj nie ma Cie już

Zbrakło Cie wśród nas zgromadzonych

Przy stole Eucharystycznym

By udzielić nam sakramentu

Przeciął złotą nić twego życia

Pan Nieba wzywający Cie do siebie

Pękła gałązka w drzewie Salezjańskim

Ale drzewo pnie się dalej ku górze

Wykonując powierzoną misję

A gałązka na wieczny odpoczynek

Przez ogrodnika została zabrana

Odejście Twe spowodowało pustkę

Której niczym wypełnić się nie da

Czas stanął w miejscu...

Stop – czas wytężyć umysł
Zastanów się chwilkę
Nad sobą samym
Nad bliźnimi swoimi
Jeśli potrzeba – pomóż mu

Stań na chwilę w poczekalni życia
Usiądź w cichym miejscu
I proś Boga by czas zwrócił
Bo bez czasu nie ma nic
Tylko pustka jak życie urojone