Arytmetyka współczucia

współczucie to dziś abstrakcja

każdy pędzi swoim krokiem

ludziom znudziło się cierpienie

nie potrafią się zatrzymać

i zauważyć

nawet siebie

Publikacja w gazecie "Rodzina Salezjańska"

Moje dwa wiersze - "Tryptyk Gdański (Hans Memling "Sąd ostateczny - tryptyk")" i "Jedno marzenie" - zostały wydrukowane w gazecie "Rodzina Salezjańska" w numerze zimowym (64) w 2014r. w  rubryce "Kącik czytelnika". Dziękuję za to Pani Elżbiecie Ambroż, redaktorce rubryki, mojej czytelniczce za za taki zaszczyt.

Publikacja swoich utworów czy to w książce, czy w gazecie zawsze jest uczuciem niezwykłym, uskrzydla. To dostrzeżenie, że coś moich wierszach jest :) .

Boże Narodzenie

I
I ta

Itaka

każdy ma

swoją Itakę

wracamy do niej

na dwunastą planszę

zbyt krótkiego kalendarza

siadamy przebaczamy życzymy

dla jednych to czas ciepłego barszczu

kolejni chętnie zamknęliby się w toalecie

jesteśmy   jak   ostatnia   marność   Koheleta

co   rok   w   pył   i   proch   obracana   w   swe   dni

c o     r o k

odchodząc

i wracając

do   opoki

Książka pokonkursowa "Idę wpatrzona w horyzont"

22 listopada odbyła się promocja książki wydanej jako almanach pokonkursowy II Konkursu Poetyckiego im. Anny German pod hasłem "Idę wpatrzona w horyzont" Zielona Góra 2014. Nie uczestniczyłem niestety w wieczorku.

W konkursie nie otrzymałem nagrody, ale mój wiersz jury zakwalifikowało do druku. Utwór opublikowany to "Latania nad drzewem" (opublikowany już na blogu).

Od jury dostałem również prezent w postaci tomiku "Nad urwiskiem" Joanny Pytel oraz miłą kartkę od organizatorki.

Niedługo można będzie wypożyczać  egzemplarz książki w bibliotece szkolnej Zespołu Szkół im. Stanisława Staszica (tzw. Nafta), której podarowałem jeden z otrzymanych pięciu egzemplarzy. Do podarowanej publikacji dołączyłem dedykację.

Książka pokonkursowa XII OKL im. A. Bartol

Właśnie ukazała się pokonkursowa książka XII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. Agnieszki Bartol „Ja i mój świat” Piła 2014, w którym mój tryptyk „Z opuszczonego miasta” (który został już na blogu opublikowany) zdobył III nagrodę. W książce znajdują się utwory wszystkich laureatów, a na końcu przedstawiona jest sylwetka 12-letniej poetki Agnieszki Bartol. Posiadała ona niezwykłą wrażliwość i gdyby tak szybko jej nie zabrakło to na pewno byłaby teraz znana.

Wśród utworów innych laureatów najbardziej spodobały mi się wiersze Jacka Michała Cholewińskiego. Prostota słów wydobywa niezwykłą głębię. Każde słowo jest przemyślane i działa porażająco. Ta poezja „wbija w fotel” jak zauważyła przewodnicząca jury Małgorzata Karolina Piekarska bez wskazywania na konkretną osobę.

Z tyłu książki znajduje się też fotografia zdjęciowa z gali konkursu, gdzie jestem na kilku zdjęciach, ale najbardziej jestem zadowolony ze zdjęcia z moją klasą.

Podziękowania z głębokim uszanowaniem dla jury za docenienie moich wierszy. Każde podobne wyróżnienie w konkursie jest dla mnie zaszczytem i przekonaniem, że coś w moich utworach jest.

odbierając nagrodę (fot. Wioletta Gaujard)

z klasą i burmistrzem Wronek Mirosławem Wieczorem (fot. Wioletta Gaujard)

zdjęcie laureatów (fot. Krystyna Szymańska)

Rozmyślania w opuszczonym mieście

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.III

_____

siedzę na ławce ciszy przemyśleń

znacząc dowody niemej obecności

w prawdzie która jest tak banalna

jak codzienny wschód słońca

który jednak niewielu zauważa

uśmiechający się człowiek z balkonu

wygrał gonitwę z cywilizacją

Wywiad w opuszczonym mieście

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.II

_____

przyglądam się człowiekowi na balkonie

patrzy w rozleniwione niebo

chmury nie gnają tak jak wczoraj

słońce nie pali a delikatnie muska skórę

ptaki odważnie siadają na ławkach

zaprosiłem go na wywiad

zgodził się

czemu wszyscy nagle uciekli

jak szczury ze statku przed katastrofą?

- podobno ze strachu przed samymi sobą

wyemigrowali w nową anonimowość

bali się do siebie mówić dzień dobry

czemu nie zbiegł pan z nimi

a pozostał siedząc twardo w fotelu?

- nigdzie się nie spieszę

nie obawiam się kontaktu wzrokowego

chcę słuchać marzyć patrzeć

ma pan nikłą nadzieję że zawrócą

kroki ich powrócą na te chodniki?

- oni już nie wrócą

ale niedługo przybędą nowi

szukający swojej anonimowości

zlepek ludności z olbrzymiego lasu

skończą się kiedyś te migracje

wieczne wędrówki przez świat

unikając przywiązania i znajomości?

- tylko wtedy gdy ludzie przestaną

wstydzić się własnych twarzy

wiecznie zmieniać początek pisanej powieści

jak idealista zamkniętego Oranu

boi się pan samotnego istnienia

błądzenia bez celu po pustych drogach?

- czemu miałbym się bać

skoro wokół niektórzy zaczynają przystawać

zatrzymując kroki

na dłużej niż trzy oddechy

jednak to prawda

jest ich jeszcze niewielu

Reportaż z opuszczonego miasta

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.I

_____

znajduję się w opuszczonym mieście

pusto w nim

zamieszkują go już tylko

drzewa cegły znaki drogowe

nie potrzebny będzie gram asfaltu

do biblioteki chodzić będzie tylko cisza

w kinie zasiądzie zapomnienie

w piecach czuję jeszcze gorący popiół

na stole stoi zimna zupa

nie ma komu oglądać telewizji

zbierając kolejne dowody

do reportażu

zupełnie przypadkiem

dostrzegam człowieka na balkonie

patrzy mi w oczy – uśmiecha się

zaspał?

Tajemnica aktu zgonu (fragment)

Przedstawiam Państwu fragment mojego opowiadania kryminalnego. W pełnej wersji ma 23 strony. Na razie nie planuję jego pełnej publikacji. Akcja osadzona jest we Wrocławiu i Żorach. Wątkiem głównym jest zaginięcie mężczyzny. 

Miłej lektury.

 __________

    Kamiński wszedł do pomieszczenia przylegającego do swojego biura, w którym przy biurku siedział mężczyzna około dwudziestu ośmiu lat, średniego wzrostu o blond włosach. Czytał jakieś dokumenty i był tym wyraźnie pochłonięty, bo nie zauważył detektywa.

    - Ustaliłeś coś, Dawid? - zapytał swojego asystenta.

    - Tak, myślę, że tak - odparł z przekonaniem. - W młodości notowany ale potem nic. Obdzwoniłem też wszystkie szpitale i zapytałem, czy mają jakiegoś mężczyznę nazwiskiem Kłos lub kogokolwiek z tego okresu o naszych wymaganiach wizualnych. Ale zawsze powtarzali, że nikogo takiego nie mają i nie mieli.

     Nastąpiła krótka pauza, którą przerwał śledczy.

     - Nieźle to ująłeś - „Wymagania wizualne” - zacytował słowa asystenta. - Widzę po twojej minie, że to nie wszystko - uśmiechnął się i spojrzał na niego porozumiewawczo.

     - Czasami człowiek musi kierować się przeczuciami. Szósty zmysł kazał mi sprawdzić Urzędy Stanu Cywilnego. Niby nic niezwykłego, ale znalazłem to - wręczył detektywowi akt urodzenia - i to - podał akt małżeństwa - oraz... to - oddał chwiejną ręką dokument.

    Kamiński uniósł brwi, gdy przeczytał nagłówek „Akt zgonu”. Wziął papier w dłonie, badał go wzrokiem. Przejechał dłonią po czole i zatrzymał na włosach. Wszystkie dane personalne się zgadzały. Co to ma znaczyć, pomyślał.

     - Niemożliwe! - nie chciał uwierzyć. - Jak to?

     - Pozwoliłem dokończyć robotę i obdzwoniłem wszystkie cmentarze w promieniu stu kilometrów od Wrocławia. Również nic. Tak zwanych NN-ów też nie ma z tego okresu. Ale w tym przypadku by nie przeszło.

     - Przecież podrobienie tego jest niemożliwe. Potrzebny jest protokół zgonu od lekarza i z tym dopiero idzie się do Urzędu Stanu Cywilnego.

     - Wyciągnąłeś lekarskie orzeczenie?

     - Z trudem, ale zdobyłem - zakomunikował asystent podając dokument leżący na jego biurku.

     Kamiński przeleciał papier wzrokiem. Uważnie badał pismo. Ostatecznie niczego nie wykrył. Zrezygnował, rzucił kartę bezwiednie tak, że upadła na podłogę i jakby od niechcenia wyszedł do swojego gabinetu.

     Zamknął drzwi na klucz – nie chciał by mu ktoś przeszkadzał. Przechodząc obok biurka, sięgnął po leżącą na nim paczę papierosów. Wyjął jednego. Zapalił. Stanął w oknie.

   Lubił w takich chwilach popatrzeć na horyzont zielonych drzew parku. Obserwował spacerowiczów, bawiące się dzieci, szumiące drzewa i tańczące śpiewem ptaki. Teraz zapatrywał się na dziecko, które bazgrało badylem ziemi.

     Zamknął oczy i rozpoczął skomplikowany proces dedukcyjny. Po kilu sekundach otworzył szybko oczy i skierował je na miejsce, gdzie wcześniej widział dziecko. Nie było go już, ale pozostał ślad patyka. Wtargnął do pokoju asystenta. Podniósł z podłogi lekarskie orzeczenie.

     - Daj lupę - wydał plecenie Dawidowi.

     Asystent pogrzebał w swojej szufladzie i podał mu bez słowa. Detektyw przyłożył je do lekarskiej pieczątki i podpisu. Kartkę ustawiał raz pod światło, innym znowu przytykał pod same oko.

     - Tak ja myślałem - wyszeptał, po czym normalnym już głosem zwrócił się do asystenta: - To jest bardzo dokładne ksero podpisu i pieczątki. Nawet ja dałem się z początku na to nabrać.

     - Ja nic nie zauważyłem - stwierdził pomocnik śledczego. - Bardziej skupiałem się, czy taki lekarz istnieje.

   - Pewnie, że istnieje - odparł detektyw z lekkim lekceważeniem w głosie. - Orzeczenia wyimaginowanego lekarza by nie przyjęli. Niech zgadnę: jest to lekarz, który ma wiele roboty, pacjentów i powiedział, że jeżeli jest na tym jego podpis to on je wystawiał, tak?

     - Ja pan to robi? - Dawid spojrzał na niego z zachwytem.

III nagroda w XII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Agnieszki Bartol

26 września w pilskim RCK odbyła się uroczysta gala rozdania nagród w XII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Agnieszki Bartol pod hasłem „Ja i mój świat” zorganizowanym przez Fundację Literacką im. Agnieszki Bartol, Powiatową i Miejską Bibliotekę Publiczną w Pile oraz Towarzystwo Miłośników Miasta Piły. W konkursie udział wzięło 909 autorów, którzy nadesłali 6287 utworów wierszem i prozą. Jest to konkurs od początku swojego istnienia cieszący się popularnością i renomą.

Zostałem w tym konkursie nagrodzony III nagrodą w kategorii twórców powyżej 15 lat za  wiersze „o opuszczonym mieście” - za koncepcję wierszy i konsekwencję w ich realizacji . Gdy zostałem wywołany po odbiór nagrody otrzymałem najgłośniejsze brawa ze wszystkich laureatów, gdyż obecna była moja klasa (Dziękuję Wam! :) ). Jako nagrodę otrzymałem pokonkursowe wydania z poprzednich konkursów wraz z utworami patronki konkursu - Agnieszki Bartol, tomik Jarosława Marka Rymkiewicza “Zachód słońca w Milanówku”, dwa kubki, koszulkę z logo miasta Piły oraz jednorazowe stypendium artystyczne.  W swojej przemowie burmistrz Wronek, pan Mirosław Wieczór powiedział, że “zazdrości mi mojego fanklubu” nawiązując do braw mojej klasy. Później  dołączył się do zdjęcia z moimi szkolnymi kolegami.

Ogłoszenie wyników konkursu została uświetniona koncertem muzycznym w brawurowym wykonaniu pianisty Piotra Grelowskiego, który bardzo mnie zaskoczył nowym odkryciem Mozarta, na którego trochę kręcę nosem. Prezentacji nagrodzonych prac oraz wybranych utworów patronki konkursu Agnieszki Bartol zostały przedstawione artystycznie przez Małgorzatę Chwiłkowską-Kępczyńską i Stanisława Dąbka.

Jan Arski, jeden z jurorów konkursu spointował swoje słowa skierowane do wszystkich laureatów ułożoną na poczekaniu fraszką:

„Niech was nie powstrzyma

żadna bariera ani grobla

przed Nagrodą Nobla”

protokół jury: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=871962942815009&id=773789509299020 

Odbiór nagrody z rąk pani Marii Bochan (fot. Wioletta Gaujard)

(fot. Wioletta Gaurjard)

Moja klasa na widowni (fot. Wioletta Gaurjard)

Nagrody (fot. Czesław Rymszewicz)

Nagrody (fot. Czesław Rymszewicz)

Z klasą i burmistrzem Wronek po zakończeniu gali (fot. Wioletta Gaurjard)

Pamiątkowe zdjęcie laureatów (fot. Krystyna Szymańska)

Plakat konkursu

Dyplom (strona wewnętrzna)

Nie ma to jak być w gazecie. Skan z "Tygodnika Pilskiego" z 30 września 2014r.

Kolejna gazetowa relacja wraz z publikacją wiersza. Skan z "Na głos" z 10 października 2014r.

Odbite w szybie, czyli zmień kąt widzenia

Latarnia nad drzewem

Latarnia świeci w czerń

na pustą scenę o czarnym parkiecie

W czerni wyrosło drzewo

po chwili stało się zielone

Drzewo rośnie

marszczy się kora – nabiera wyrazu

nowe liście już tak nie dziwią

gdy stają się papierowe

Pod scenę ciągną tłumy

mumifikują każdy opadły liść

szukając nieistniejących metafor

skupiając się tylko na wyglądzie

Prawdziwi widzowie

zostają gdy z drzewa

opadną ostatnie liście

Nie pozwalają

im uschnąć

Noc w parku

Aforyzmy po raz wtóry

Zauważamy tylko stopy wędrowca przed nami

Urojone marzenie amatora – znienawidzone realia zawodowca

Żywe pozostają tylko wspomnienia

Patrzymy w milczeniu niedowierzając

jak kruche jest życie

Nastał czas pamięci

oby nie zapomnienia

Na oceanie świata

znikną zaraz wyspy Apollina

Koncert

Nurzam się w koncertowych nutach

cichych spokojnych z ciężarem przemyśleń

leczących rany jak feniks

burzących spiżowe mury ogrodów

Czas jakby tu nie istniał

- zatrzymał się w zachwycie

stracił chęć do poruszania

metalowym mięśniem wskazówki

Grający pierwsze skrzypce

niesamowicie tańczy smyczkiem

dzięki niemu usłyszałem

uświadamiający głos mych czynów

Ostatnia etiuda jak dzwon Zygmunt

- obwieszcza najgorsze

historia zmienia bieg

kończąc pewną epokę

Lubię chadzać na takie koncerty

z orkiestrą bez dyrygenta

do filharmonii wirtuozów

zielonego lasu

Tytuł "Blog roku szkolnego"

Mój blog został uhonorowany tytułem "Blogu Roku Szkolnego" nadawanego przez Zespół Szkół im. Stanisława Staszica w Pile, w którym obecnie się uczę.

Werdykt jury: http://joannadrabowicz.wix.com/wbibliotece#!blog-roku-szkolnego/cvc1

Niemy krzyk

Chodzę w niemych od gwaru
rozmów korytarzach

na których pusto od miliona

codziennie stawianych kroków

jest ciemno mimo rzędu jarzeniówek

ściany puste a jednak zajęte

drzwi otwarte ale zamknięte

zamknięte ale otwarte

nikt nie patrzy na mnie

kształtują we mnie obojętność

alien

czy z wyboru?

(nie)wiem

Pytania pod krzyżem