Wywiad w opuszczonym mieście

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.II

_____

przyglądam się człowiekowi na balkonie

patrzy w rozleniwione niebo

chmury nie gnają tak jak wczoraj

słońce nie pali a delikatnie muska skórę

ptaki odważnie siadają na ławkach

zaprosiłem go na wywiad

zgodził się

czemu wszyscy nagle uciekli

jak szczury ze statku przed katastrofą?

- podobno ze strachu przed samymi sobą

wyemigrowali w nową anonimowość

bali się do siebie mówić dzień dobry

czemu nie zbiegł pan z nimi

a pozostał siedząc twardo w fotelu?

- nigdzie się nie spieszę

nie obawiam się kontaktu wzrokowego

chcę słuchać marzyć patrzeć

ma pan nikłą nadzieję że zawrócą

kroki ich powrócą na te chodniki?

- oni już nie wrócą

ale niedługo przybędą nowi

szukający swojej anonimowości

zlepek ludności z olbrzymiego lasu

skończą się kiedyś te migracje

wieczne wędrówki przez świat

unikając przywiązania i znajomości?

- tylko wtedy gdy ludzie przestaną

wstydzić się własnych twarzy

wiecznie zmieniać początek pisanej powieści

jak idealista zamkniętego Oranu

boi się pan samotnego istnienia

błądzenia bez celu po pustych drogach?

- czemu miałbym się bać

skoro wokół niektórzy zaczynają przystawać

zatrzymując kroki

na dłużej niż trzy oddechy

jednak to prawda

jest ich jeszcze niewielu