Zimowa elipsa

I

Gdy słońcu brakuje energii

na wzbicie się wysoko ponad utrapienia

garniemy do siebie smutek

bo na radość nie mamy czasu

gdy nawet kolory tracą barwę

II

Usmolone chłodem uczuć pragnienia

kamufluje biała śnieżność

zakrywająca to co było odkryte

odkrywająca to co zakryte

III

Spadziste dachy pokryte bielą

są dla nas jak wycieczka do Arktyki

niby czekaliśmy z utęsknieniem

ale znów mamy dosyć i czekamy

na konie z białymi grzywami

które wpadają na rozgrzaną

przez złocistą pomarańczę plażę

I tak toczymy się po elipsie

Kicz

Kolorami kiczu

pomalowane ściany zużytej codzienności

dwa jelenie na rykowiskowym ringu

patrzą w oczy kotom które wesoło mruczą

Tuż za murem zabluszczonym

wisi Grunwaldu znakomita reprodukcja

wyrwana z rąk zepsutej pamięci

która nie lubi naszych sukcesów

Kilka starych bram dalej

spoczywa pod korynckim filarem

ciosany kamień Anioła sztuki

którego palce zyskały chwałę

Drewniane podmurowane domy

niechętnie już opierają się

rdzy powietrza wypuszczonej

z betonowych pudeł

Na oceanie świata

znikną zaraz wyspy Apollina