Piła w barwach zimowej nocy (cz.1)

Piła w barwach "białej magii"

Utracony konkret

Płynę na łodzi nostalgii uczuć

Na falach utraconych marzeń

Tęsknota układa się do snu

Zapominając o moim istnieniu

Gdzie tylko rzucę okiem

Nie nic wartego konkretu

Nigdzie szukać nawet Homunkulusa

Który heroicznie zbawiłby mój świat

A tylko w dzień mego westchnienia

wróciła we mnie wiara w absurd

Zawrót głowy

Zamknięty w pułapce czasu

jak motyl w dłoniach małego dziecka

biegnąc nie wiadomo dokąd

szukam czegoś co zaspokoi

pragnienie mojej czułości

Wytarta codzienność

zatacza koło po raz wtóry

pochłonięty roztargnieniem myśli

zapominam o człowieku

który prosi mnie o życie

Ciągle gubię i stale mi się wymyka

czas wspomnienia utraconego dzieciństwa

gdzie wszystko było proste

i czas nie odgrywał roli

jak poniedziałkowy

zawrót głowy

III miejsce w konkursie poetyckim "O wielką miłość ciebie nie proszę"

9 stycznia 2012 w Zespole Szkół nr 10 w Bydgoszczy o godz. 13:30 odbyło się wręczenie nagród w II edycji Konkursu Poetyckiego pod hasłem "O wielką miłość ciebie nie proszę". Dzięki wierszowi "Po grób" zdobyłem w tym konkursie III miejsce w kategorii gimnazjum.

Uroczystość rozpoczęła punktualnie o wyznaczonej godzinie. Na początku wystąpił chórek tamtej szkoły, który również później urozmaicał to święto. Na gali były czytane zwycięskie wiesze. Nagrody wręczała wicedyrektor tej szkoły. Każdy wyróżniony otrzymał pamiątkowy dyplom, kubek i książki. Każdy z opiekunów uczniów nagrodzonych również dostał symboliczny dyplom. Gala może i skromna ale dostarczyła wrażenia i satysfakcji wszystkim nagrodzonym oraz ich opiekunom, więc wszyscy wyszli zadowoleni. Dodatkowo osoby, które zwyciężyły w kat. SP i Gimnazjum poproszone zostały do udzielenia wywiadu do tamtejszej gazetki szkolnej.

pamiątkowe zdjęcie laureatów

Zespół Szkół nr 10 w Bydgoszczy

z nagrodami

Po grób

Zagubiony w ruinach codzienności

przemykam wśród dróg labiryntu

pokonuję pułapki niczym zwinna mucha

Sfinks zadał mi Edypowe pytania

nie zważam na trudności

mknę dalej i dalej

i szukam Pani zbłąkanej

Zamieszkałem w sercu twoich wzruszeń

co dzień przynoszę Ci różę białą

która niczym blask słońca olśniewa

i wyraża moją namiętność ku Tobie

Moje życie nabrało sensu

gdy położyłaś mi dłoń na ramieniu

i wyznaliśmy wzajemnie Credo miłości

otoczeni obojętnością świata

który nie zwraca uwagi na szczegóły

Razem dalej idziemy

ścieżką naszego przeznaczenia

stając się coraz bardziej wiekowi

A gdy mi na rękach zasnęłaś

życie me straciło znaczenie

ale nadal z różą do Ciebie przychodzę

dodając „Wieczny odpoczynek”

listopad AD. 2012

Dzieje sensu

Dariusz Mariusz

i ludzi Katariusz

który słucha poczciwych pieśni

zacieśniając rośni

jedzie wiernym rumakiem

który ukradł niebawem

leci na swej miotle

podążając w dale

i na swej drodze

spotkał śmierć w todze

zawył mały człowieczek

niczym wyrosteczek

Pobiegł on daleko

tańcząc dyskoteko