Książka pokonkursowa XII OKL im. A. Bartol

Właśnie ukazała się pokonkursowa książka XII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. Agnieszki Bartol „Ja i mój świat” Piła 2014, w którym mój tryptyk „Z opuszczonego miasta” (który został już na blogu opublikowany) zdobył III nagrodę. W książce znajdują się utwory wszystkich laureatów, a na końcu przedstawiona jest sylwetka 12-letniej poetki Agnieszki Bartol. Posiadała ona niezwykłą wrażliwość i gdyby tak szybko jej nie zabrakło to na pewno byłaby teraz znana.

Wśród utworów innych laureatów najbardziej spodobały mi się wiersze Jacka Michała Cholewińskiego. Prostota słów wydobywa niezwykłą głębię. Każde słowo jest przemyślane i działa porażająco. Ta poezja „wbija w fotel” jak zauważyła przewodnicząca jury Małgorzata Karolina Piekarska bez wskazywania na konkretną osobę.

Z tyłu książki znajduje się też fotografia zdjęciowa z gali konkursu, gdzie jestem na kilku zdjęciach, ale najbardziej jestem zadowolony ze zdjęcia z moją klasą.

Podziękowania z głębokim uszanowaniem dla jury za docenienie moich wierszy. Każde podobne wyróżnienie w konkursie jest dla mnie zaszczytem i przekonaniem, że coś w moich utworach jest.

odbierając nagrodę (fot. Wioletta Gaujard)

z klasą i burmistrzem Wronek Mirosławem Wieczorem (fot. Wioletta Gaujard)

zdjęcie laureatów (fot. Krystyna Szymańska)

Rozmyślania w opuszczonym mieście

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.III

_____

siedzę na ławce ciszy przemyśleń

znacząc dowody niemej obecności

w prawdzie która jest tak banalna

jak codzienny wschód słońca

który jednak niewielu zauważa

uśmiechający się człowiek z balkonu

wygrał gonitwę z cywilizacją

Wywiad w opuszczonym mieście

Tryptyk z opuszczonego miasta - cz.II

_____

przyglądam się człowiekowi na balkonie

patrzy w rozleniwione niebo

chmury nie gnają tak jak wczoraj

słońce nie pali a delikatnie muska skórę

ptaki odważnie siadają na ławkach

zaprosiłem go na wywiad

zgodził się

czemu wszyscy nagle uciekli

jak szczury ze statku przed katastrofą?

- podobno ze strachu przed samymi sobą

wyemigrowali w nową anonimowość

bali się do siebie mówić dzień dobry

czemu nie zbiegł pan z nimi

a pozostał siedząc twardo w fotelu?

- nigdzie się nie spieszę

nie obawiam się kontaktu wzrokowego

chcę słuchać marzyć patrzeć

ma pan nikłą nadzieję że zawrócą

kroki ich powrócą na te chodniki?

- oni już nie wrócą

ale niedługo przybędą nowi

szukający swojej anonimowości

zlepek ludności z olbrzymiego lasu

skończą się kiedyś te migracje

wieczne wędrówki przez świat

unikając przywiązania i znajomości?

- tylko wtedy gdy ludzie przestaną

wstydzić się własnych twarzy

wiecznie zmieniać początek pisanej powieści

jak idealista zamkniętego Oranu

boi się pan samotnego istnienia

błądzenia bez celu po pustych drogach?

- czemu miałbym się bać

skoro wokół niektórzy zaczynają przystawać

zatrzymując kroki

na dłużej niż trzy oddechy

jednak to prawda

jest ich jeszcze niewielu