Elegia do utraconego wiersza

          strofom które zginęły

Mój wiersz
gdzieś zgubił się

Moje dzieło
jak pies co polizał niebo
odkrywało nową codzienność zdarzeń
zmieniało pogląd myśli filozofa
było kroplą w filiżance herbaty

Mój poemat
łasił się na dodatkowe słowa
był łakomy na czytelnika
który by zjadał go spojrzeniem
nie znał pokory i zaufania
do twórcy któremu zawdzięcza istnienie

A teraz jest jak sól
która utraciła smak
bo swoje życie przepłacił pychą
która pomieszała jego litery

będące teraz zwykłym bezsensem