Alpinizm umysłu

Biegam i lawiruję na koronie świata,

Otwarcie walczę wiarą – wynajduję pata.

Wiem, że to nie ma sensu, a jednak uderzam.

Chmura świetnie widoczna i ja po to zmierzam.

Już, już dotykam szczytu, ręka mi uwięzła,

Dotyka go ma pycha, która szczyt dogryzła.

Utykam na kwiat szczęścia zerwany w połowie.

Mijam spalone skały pojone chełpliwie.

Obdarowany losem poluję na kata.

Pragnę zostać stracony – pętla mnie oplata.

A moje liche krzyki przełkło tylko światło,

Które człowieka nędzy miłością zakwitło.